Polskie drogi. Historia Piotra Łopuszańskiego, jeńca Stalagu VIIIA
Historia byłego obozu jenieckiego, Stalagu VIIIA to również jeden rozdział opowieści o losach rodziny p. Danuty Serafińskiej, wieloletniej, byłej dyrektor Liceum Ogólnokształcącego im. Braci Śniadeckich w Zgorzelcu.
Pani Danuta odwiedzila nas dzisiaj i pozostawila do opracowania dokumenty związane z jej Ojcem, Piotrem Łopuszańskim.
Piotr Łopuszański urodził się na Podolu, w roku 1905. Rodzina p.Piotra posiadała ziemię w Medyniu i Skorykach, ale pracowała również w majątku Małachowskich.
Po wybuchu II wojny światowej Piotr Łopuszański został zmobilizowany i wcielony do Wojska Polskiego, 52.Pułku Piechoty. Do niewoli trafił 13 września 1939 r. w Opatowie. Z Opatowa został przetransportowany do obozu Stalag VIIIC w Saganiu, obecnym Żaganiu, a następnie 11 maja 1940 r. przeniesiony do Stalagu VIIIA w Görlitz, obecnym Zgorzelcu.
Stalag VIIIA należał do VIII Okręgu Wojskowego z komendantura w obecnym Wrocławiu.
Ze wspomnień Piotra Łopuszańskiego „Przekonywano nas, że nie warto walczyć, ponieważ Niemcy są nie do pokonania, a Polska nigdy nie będzie istnieć” ( R. Zgłobicki „Obozy i cmentarze w Zgorzelcu”). Ze wspomnień córki: ”Tata często opowiadał o swoich współtowarzyszach niedoli, podkreślając, jak różnych jeńców zgromadził obóz – od lekarzy, muzyków po zwykłych ludzi, takich jak on sam”.2
Piotra Łopuszański uciekł z obozu w Görlitz w roku 1943. Pieszo, przez kilkanaście miesięcy wędrował do rodzinnej wsi na Podolu.
W kolejnym poście opowiemy, w jaki sposób rodzina znalazla się w Zgorzelcu w 1945 r.